Ümraniye escort dar sokaklarında gece, yavaş yavaş yerini sabaha bırakıyordu. Hava soğuktu, gökyüzü gri bulutlarla kaplıydı. Yoldan geçen arabaların farları, ıslak kaldırımlara titrek ışıklar düşürüyordu. Elif, montunun yıpranmış yakasını kaldırıp hızlı adımlarla yürüdü. Elleri soğuktan morarmıştı. Ama onu asıl donduran, hayatın kendisiydi.
Yirmi bir yaşındaydı. Çocukken, Ümraniye escort bir gecekondusunda yaşamıştı. Babası inşaatlarda çalışan sessiz bir adamdı; annesi evlere temizliğe giderdi. Hayatları zor ama sade bir mutluluk içindeydi. Ta ki babası bir iş kazasında hayatını kaybedene kadar. O günden sonra evdeki her şey eksilmeye başladı: önce yemek, sonra umut.
Elif okulunu bırakmak zorunda kaldı. Önce bir markette çalıştı, sonra bir kafede. Fakat annesi hastalanınca maaşı ilaçlara bile yetmemeye başladı. Komşular yardım ediyordu ama yoksulluk, yardım kabul etmezdi.
Bir akşam, işten dönerken otobüs durağında tanıştığı bir kadın, “Hayat bazen seni kirli sulara iter,” demişti. “Ama boğulmamak senin elinde.”
Elif o sözleri önce önemsemedi. Fakat açlık, borç ve çaresizlik birleşince, o kirli sulara adım atmamak imkânsız hale geldi.
Bir gece, içi titreyerek o karanlık yolu seçti. İlk defa kendinden bu kadar uzak hissetti. İnsanların küçümseyen, sert bakışları altında bir gölge gibi yürüdü. Ümraniye escort sessiz sokakları onun sırlarını sakladı. Her sabah eve dönerken aynaya bakamıyordu. Çünkü aynada gördüğü kişi, o artık Elif değildi.
Bir yanıt yazın